Kıssadan Hisse Zamanlar - 74

-

___

Gri bir toz bulutunun içinde,
renklerin birbirine küstüğü o sessizlikte arıyorum seni.

Gözümün önündesin işte,
dudaklarımın çizgisine kadar yakında.
Bir an uzansam — sis gibi dağılıyorsun,
elim kendi gölgeme çarpıyor.

Çarpan el, içimde ince bir sızı bırakıyor.

Nefesin tenime değmeden kayıyor üzerimden,
yine de dokunduğunu sanacak kadar yakındasın—
ama bakışların beni bulmuyor.

Karanlığına doğru biraz daha yaklaşıyorum.

Kulağına doğru eğiliyorum,
fısıltım duvara vurmuş gibi
yine bana dönüyor.
Aynı kelimeler,
başka bir ağızdan kopmuşçasına,
sıcak ve cüretkar.

İçimde dönüp duruyor ismin,
duymanın bir yolunu bulursun diye bekliyorum;

diğer yandan ben hala anlamaya çalışıyorum
hangi boşlukta kaybolduğumuzu—
aynı gölgenin içinde durup
nasıl iki ayrı dünyaya bölündüğümüzü.

Bakışlarınla arıyorken birisini,
belki de sana çarpıyor içimde taşıdıklarım.

Duyuyorum sesini,
durmadan tekrarladığın o cümleleri:

“Söyle…
Var mısın benimle o boşluğu
tek bir renge çevirmeye?
Var mısın kelimelerimin içinden geçip
beni gerçekten görmeye?”


__

* Kıssadan hisse: Zamanlar geri döndü diyebiliriz. 2022’den bu yana 74.’yü yazmamışım meğer.
Ama şimdi… kelimelere gerçekten kavuşmanın tadını çıkarıyorum sanırım.
Okuyup, izleyip, yazabilmenin keyfi bambaşka.
Melankolik bir yerden değil bu sesim;
bayağı keyifli taraftan dökülüyor cümlelerim.


** Bu sefer tek bir şarkının canını çıkartıp, onunla beraber yazmadım. Geçen gün içimi titreten bir şarkıyı paylaşacağım: Meryem Aboulouafa’dan Ya Qalbi





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Otizm Bir Hastalık Değildir / Otizmli Mustafa İçin Destek

-
Resim
İlk defa böyle bir yazı yazmak durumunda kalıyorum. Dün akşam kapımı çalan bir anneden bahsetmek istiyorum sizlere. İnternet kocaman bir kaynak  madem. Sebep olmak istiyorum güzel olacak herhangi bir adıma. Annemizin adı Fatma İnan. Elinde kendi yaptığı lifler. Lifleri ne sebeple sattığını anlatıyor.. Kesinlikle dilenci değil.  Fatma Hanım' ın otizmli bir oğlu var.. Mustafa.. Gurur duyuyor onunla. Eğitimle neleri aştığından bahsetti. Daha da gelişeceğinden emin. Ama maalesef otizmli bir çocuğunuz var ise hele ki maddi durumunuz kötü ise ne kadar daha zorlanılabileceğinden bahsetti. Tek derdi oğlunu topluma kazandırmak için eğitimine devam ettirtmek. Bunun için de desteğe ihtiyacı var. Lütfen yardımlarınızı esirgemeyin.  Bu sefer ki yazım düşler ülkesinden değil. Yanımızdan geçip giden herhangi bir kadının, annenin hikayesi.. Derdimse sadece yardım etmek.. İletişin numarası ve Hesap numarasını aşağıda paylaştım. İnanma duygunuzu kaybettiyseniz buraya tı...
Devamı

İçimdeki Fısıltılar - 5

-
Resim
 ___ Gölgeli bir güne güneş doğuyordu.  Ben de sabrımın en uçlarında uzunca bir yürüyüş yapıyordum. Öyle ki güneş arkamdan tepemi ve omuzlarımı ısıtırken, ayaklarım gevşiyordu.  Ki o ayaklar geçmemem gereken o sınırlar içinde öyle dikkatli yürüdü ki defalarca. İşte o sınır çizgilerinin birinde, uçurumdan aşağı düşürdüm hayal kavanozumu. Parçalanması o kadar hızlı oldu ki, öylece bakakaldım. İşte düşürdüğümden beri belki bir yolunu bulmuşlardır diye çok kez yürüdüm aynı yerlerden. O günlerden biri bugün de. Bazı zamanlar bugün gibi güneşli, bazı zamanlar titremekten bile zor yürünür, bazen ise ağlar gibi yağmurlu. Ama uzun süredir gölgeli bir güne güneş doğmuyordu. İşte o yüzden, güneş sanki sırtımı delip, kalbimi ısıtıyordu. Sanki biri yürürken, bir yandan size sarılıyor gibi. İnanmayı kaybettiğiniz zamanlar yaşadınız mı? Hani Tanrı varsa neden bu başıma geliyor dedikleri günlerden birini. Ya da içe doğru gömülüyor hissettiğiniz? İçinizde bir oda var sanki de oraya kendin...
Devamı

Satırların Ta Kendisi (Bir Doğuş Hikayesi)

-
Resim
__ Ne kadar yıl geçtiğini, matematiğini yapmadan hatırlamıyorum. Babamın o palyatif odasında nefeslerini dinleyeli üç yıl olmuş. Belki de ilk kez, gerçekten ama gerçekten neler döndüğünü yazabiliyorum. En büyük silahım, duygularıma benzetme bulmak. Diğer Merve anılarını sakladığım kutuya koyduğum gibi, onları da bir telefon sonrasında aynı kutuya tıktım. “Babanız öldü mü?” Babanız ölmediyse, o dramatik gelen sorunun ne kadar anlamsız olduğunu bilemezsiniz. Sizin hiç babanız oldu mu? Benim öldü. Kör oldum. Kör olmak bir yetiyi kaybetmek değilmiş meğer. Seni sen yapan, fazla görünen duyguların kararmasıymış. Işıksız kalan hislerine enerjinin yetmeyip, onların karanlıkta kalmasına alışmakmış. Bir zamanlar “fazla” bulduğum tüm duygular, meğer gerçekten fazlaymış — ama sahici oldukları için. Siz nasılsınız? Ben yanılmaktan nefret ederim. Defalarca tartar, sayısız gece düşünür, uyanır, tekrar düşünürüm. Realist olmakla övünürüm. Ergenliğimden beri sıradan olmamak için her şeyi öğ...
Devamı