Okuyorum da eskiye ait satırları.
Ne kadar emin ve inanmış.
Ne kadar lekesiz ve berrak.
Ama tutunmuyor işte.
Yetmiyor cümleler hiç bir şeye.
Alayım karşıma,
Tekrardan okuyayım,
Bir kaç cümlede ekleyip, düzelteyim,
“Hayır, öyle değil. Böyle böyle” Diyeyim diyorum.
Cümleler, geçmiş benden daha inat.
Nereden tutmaya çalışsam izin vermiyor.
Anlıyorum, adam olmaz bu cümleler.
Bırakıyorum olduğu gibi.
Yabancı biri gibi okuyorum.
Devam ediyorum geçmişi seyre.
Bir adam tanımış yazan,
Kör etmiş gözlerini açamamış diyorum.
Dilime, dilime ağır gelecek cümleler geliyor.
Vazgeçiyorum kirletmemek adına dudaklarımı.
Yutuyorum midemin önceden sindirdiklerine güvenerek.
Siniyor anlık heyelan.
Bakıyorum ben de onun gibi özlüyorum.
Bırakıyorum kenara hepsini,
Adam olmaz bu cümleler.
Adam olmaz bunları yazan.
Adam olmayacaklarla savaş olmaz diyerek.
* Zaman, zaman zaman oyun oynar. Dünü bugün sandırır. Bugünü son diye inandırır. Sonra bir bakarsın bunları yazdırır.
** Paylaştığım parçanın giriş ve sonundaki ninenin söylediği sözler ve parçanın tümü çok başarılı.Apolas Lermi - Mektup gelsin o zaman. - Yayla yayla gezersin,çimenleri ezersin. Yedi türlü çiçek var, hangisine benzersin? - İyi Haftalar olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder