Çatlakları iyi yapıştıramamışım. Kendimi gözardı etmişliğin verdiği garip his. Bunun verdiği beceriksizlik hissi ise ayrı bir acı. Su aldıkça battım. Koca bir yatak. Ağladıkça, alıyor nefesimi. Ve hep aynı kabus bir hafta boyunca. Her sabah ağlayarak kalkmak ne kadar ağır bir yükmüş bilir misiniz? Siz de okadar kaptırıyorsunuz ki bu acıya, artık dayanamayıp bırak artık kendini diyorsun içinden. Dedim, vücudum ruhumdan daha güçsüz çıktı.
Ağladım,ağladıkça çıkardım içimdeki tüm acılarımı. Toparladım kendimi. Hep aynı cümleyi söylerdim. "Bir çift gülen göz, iyi bir duvarmış yaşananları saklamak için." Halen aynı cümleyi sarfedebiliyorum. Hakkını veremediğim zamanlar olsa da.
Tekrardan nefes alma tadında cümleler kurma adına güzel bir gün. Hissediyorum.
'bir çift gülen göz iyi bir duvarmış yaşananları saklamak için! bu aforizma olmus resmen, sevdim :) patenti senin olsun, cuk oturmuş hayatımıza :) sevdim..
YanıtlaSilbahsettiğin dönemden geçtim ben d.. her sabah ağlayarak uyanmak.. artık en son ağlamaktan yorulmak.. ama gözyaşlarının seni dinlemeden akması.. sonrasında ağlarken hiç bişey hissetmemek ve neden ağladığını dahi unutmak.. silsile resmen..
nefes alabiliyorsan yeniden.. ya da en azından 'nefes alıyor''muş gibi'' yapabiliyorsan, güzel bir gündür :) daha da güzellerinin seni bulması dileğiyle..
sevgiler
Çilek
Çilek,
YanıtlaSilÇok sevindim yorumunu okuyunca. Hemen patentini alıyorum o zaman cümlemin :)
O dönem gerçekten fazlaca yıpratıcı oldu. Özellikle de bir şey yok, ama var süreci fazlaca sancılı geçti. Ve evet, artık neden ağladığını bile bilmemek. Sorunluymuşsun gibi bakan gözler :)
Nefes alıyorum gibi. Arada daraldığım oluyor ama oda zaten çağımızın verdiği bir eklenti gibi bize.
O güzel dileklerin için teşekkür ederim.Umarım bazı şeyleri tekrardan konuştuğumuzda mutluluk kokan cümleler kurmamız dileğiyle demeliyim bence :)
Sevgiler şelale =)
Kürk mantolu madonna